Dolce far niente (oftewel: het zalige nietsdoen)

Van nature ben ik lui. Dat is iets wat ik doorgaans niet hardop zeg aangezien ik uit zo'n gezin kom waar luiheid niet bepaald gewaardeerd wordt. Tijd voor jezelf nemen of iets leuks doen mag wel maar dan is het wel de bedoeling dat het iets zinvols of cultureels is. Wandelen of fietsen door de natuur? Ja. Naar een museum? Zeker! Een krant of boek lezen? Prima. Tot 12:00 uur in je bed liggen en "Gilmore Girls" kijken tot je scheel ziet? Nee dus.

En laat dat nu precies zijn wat ik stiekem het allerfijnste vind.

Om eerlijk te zijn denk ik dat lui zijn ontzettend gezond is. Mensen die de aangeboren behoefte hebben om te liggen, rennen zichzelf niet snel voorbij. Ik heb vriendinnen die enorm gestrest raken van 'niks doen'. Die rennen en racen ze de hele dag. Iets dat ik zowel bewonderenswaardig, als onbegrijpelijk vind. Ze gaan maar door! Het half uurtje per dag ze niet vol krijgen met werken, boodschappen doen en voor de kinderen zorgen, vullen ze met sporten of poetsen in huis. Hun huizen zijn dan ook ontzettend schoon en hun lijven ontzettend strak. Waar mijn huis nogal stoffig is en ik het bovenste knoopje maar nèt dicht krijg.

Dat maakt me echter niks uit, want terwijl veel vrouwen na een paar jaar volledig burned-out dozen tissues zitten weg te snuiten, kuier ik lekker door, doe alleen wat ik écht moet doen en plof daarna weer op de bank. Beetje chillen, theetje drinken, filmpje kijken. Lekker hoor.

Maar het afgelopen jaar is daar toch wel verandering in gekomen. Als zelfstandig ondernemer moet je namelijk behoorlijk hard werken als je een beetje je rekeningen wilt blijven betalen.

Gelukkig werd mijn schrijftalent vlak voor oud&nieuw ontdekt door een leuke vent met een nog leuker marketing&communicatie bureau, die mij een baan aanbood voor 32 uur per week en een prettig salaris waarvan de schoorsteen redelijk kan blijven roken. Dat betekent alleen wel dat ik nu 4 dagen overdag werk op kantoor, 1 dag en enkele avonden/weekenddagen voor mijn eigen bedrijf, alleenstaande moeder ben, een huishouden run en diverse sociale contacten onderhoud. En dan heb ik het nog niet gehad over de administratie en allerhande bijkomende klusjes.

En nu wil ik niet piepen, maar dat is best pittig veel.

Soms wil ik gewoon weer even lui zijn. Niet de hele tijd 'aan' zijn. Luieren, slapen, rommelen, hangen, chillen en relaxen. Genieten van niks en van alles. Niet nadenken, geen beslissingen nemen, niet plannen en niet stressen. 'Dolce far niente' zoals de Italianen dat noemen. Het Zalige Nietsdoen.

Ik ben er zo goed in en toch is lastig om toe te geven aan dit talent. Zodra ik namelijk een tijdje niks doe, blijven er dingen liggen. Dat leidt onvermijdelijk tot achterstanden, wat er weer toe leidt dat mensen gaan mopperen, facturen niet verstuurd of betaald worden, werk om twee uur 's nachts gedaan moet worden om de deadline niet te missen enzovoort. Pff...waar ben ik aan begonnen.

Maar gelukkig heb ik de leukste baan van de wereld en krijg ik er dus ook weer heel veel energie voor terug. Onder het motto 'I'll sleep when I'm dead', ga ik daarom gewoon door. En natuurlijk gun ik mezelf af en toe echt nog wel een avondje 'niksen'. Gewoon omdat het zo gezond is. Ik probeer het te zien als 'salade voor de ziel' of 'fitness voor het gemoed'.

En tja, iedereen weet dat je voor je gezondheid nu eenmaal iets over moet hebben. ;-)